"ท่านพี่หลุน ข้าอยู่ตรงนี้ท่านเห็นข้าหรือไม่"
เจ้าอี้เฟยเดินตามเจี๋ยหลุนเข้ามายังห้องนอน ไม่เพียงเขาจะไม่เห็นนางเจี๋ยหลุนยังเดินทะลุผ่านร่างกายโปร่งบางของนางไปมาจนวิญญาณของเจ้าอี้เฟยแตกกระจาย และนางต้องรวบรวมสมาธิอย่างหนักเพื่อให้ไอสีขาวที่ล่องลอยแตกกระจายกลับมารวมร่างเป็นตัวนางอีกครั้ง
แต่แล้วเจ้าอี้เฟยต้องกลั้นหายใจ พร้อมยกมือปิดหน้าเมื่อเห็นเจี๋ยหลุนเริ่มถอดเสื้อผ้าออก รูปร่างของเขาทำให้เจ้าอี้เฟยอยากลูบไล้จนอดใจไม่ได้ แต่แม้จะพยายามสัมผัสร่างสมบูรณ์ไร้ที่ตินั่น มือของเธอก็ทะลุผ่านร่างของเขาไปทุกครั้ง
"ว้าย คนบ้า"
เจ้าอี้เฟยยกมือปิดตาทันทีที่เขาถอดกางเกงออกจนเหลือเพียงร่างกายเปล่าเปลือย แต่จะทำเช่นใดได้ในเมื่อใจมันอยากจะเห็น มือเล็กจึงค่อย ๆ กางออก ดวงตาดำขลับหรี่ออกช้าๆ จ้องมองแก่นกายของเขาอย่างตกตะลึง
"ท่านพี่ ท่อนนั้นของท่านช่างใหญ่โตเสียจริง แม้ข้าจะหวาดกลัวแต่ข้าก็ยินดีให้มันเข้ามาในร่างกาย ข้าศึกษาตำราปกขาวมาเยอะ ทุกสิ่งล้วนเพื่อท่าน ข้าจะทำให้ท่านหมดแรงจนท้องฟ้ากลายเป็นสีเหลืองเหมือนที่ตำรากล่าว และหลงใหลเพียงข้าผู้เดียวให้จงได้"
เจ้าอี้เฟยกลั้นใจมองเอ็นยักษ์ของเขาแล้วตั้งจิตมั่น
"ข้าจะเข้าสิงร่างสตรีผู้นั้นและข้าจะต้องครอบครองท่านในชาตินี้ให้ได้ ท่านพี่หลุนท่านรอข้านะเจ้าคะ"
เจ้าอี้เฟยพยายามลูบไล้มัดกล้ามของเจี๋ยหลุนอีกครั้ง ก่อนที่วิญญาณของนางจะถูกดูดกลับมายังสถานที่แปลกตาอีกที่หนึ่ง
"ข้าอยู่ที่ไหนกันเนี่ย"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น